Einde Bolivia, op naar.. Chili!

Lieve vrienden en familie,

dit keer een berichtje vanuit een klein dorpje genaamd Uyuni, waar ik gestrand ben na de Salar de Uyuni toer.. maar laat ik bij het begin beginnen.


Na Cochabamba achter me gelaten te hebben doorgereisd naar wat bekend staat als de mooiste (witte) stad van Bolivia, Sucre. En mooi was het. Een dag besteed aan het bezichtigen van de kerken (met waanzinnig dakterras) en mijn angst overwonnnen en de kapper bezocht! (uiteindelijk kwam het erop neer dat 4 vrouwen aan mijn haar zaten; blond haar, hoe zou dat voelen?) Maar ook dat uiteindelijk zonder problemen overleefd. De volgende dag ben ik uiteindelijk rond het middaguur naar Potosi vertrokken (aangezien ik mijn kleren vergeten was op te halen bij de wasserette heb ik de bus van mijn oorspronkelijke ticket (8.00 uur) niet kunnen halen, ´goedemorgen Ellen´!)

Na Sucre stond Potosi op de planning, een stad gelegen op 4100 meter en daarmee de hoogste ter wereld! De reden voor mij om naar Potosi te gaan waren echter de mijnen, die daar te bezoeken zijn. En wauw.. bijzonder was het zeker. De toer begon op de ´markt voor de mijners´ waar je dingen als Coca, dynamiet, drinken, alcohol (met 96%, uiteraard heb ik het geprobeerd.) etc kunt kopen om aan de mijners te geven. Eenmaal bij de mijnen aangekomen besloot ik voor de Spaanse toer te gaan (ik moet toch nog even hard oefenen, zodat ik als mijn ouders over twee weken komen de tourguide kan uithangen) en dat was maar goed ook. Nadat we uitgebreid de mijnen hadden bekeken.. ladders beklommen, mijners gesproken, altaar voor de god van de mijnen gezien en whiskey van de mijners gedronken kwamen we de engelse gids en de zweedse jongen uit onze groep die geen Spaans sprak tegen en wauw.. die waren ontzettend BORRACHO. De gids moest naar buiten gedragen worden en kon niet meer op zijn benen staan. (Dan was dat verhaal in lonely planet over het gevaar van dronken gidsen in de mijnen dus toch geen onzin). In Potosi wilde ik eigenlijk niet te lang blijven, aangezien het koud & nat was daar en dus besloot ik dezelfde dag nog de hotsprings in de buurt te bezoeken. Het meer (wat het uiteindelijk bleek te zijn) gelegen tussen prachtige bergen was geweldig, maar voordat ik daar aangekomen was ben ik belaagd door 4 honden! Dat was een iets mindere ervaring.. waarschijnlijk liep ik naar het huis van hun baasje, want 1 van de honden heeft ook zijn tanden flink in mijn been gezet! Gelukkig is het inmiddels meer dan een week later en heb ik nog geen verschijnselen van hondsdolheid ontdekt. Tot zover Potosi..

Tupiza is het derde plaatsje dat ik heb bezocht en de fijnste. Het is lekker overzichtelijk & zomerse temperaturen. Vanaf hier wilde ik graag de toer naar Salar de Uyuni doen (de attractie van Bolivia) en ook over de omgeving van Tupiza had ik positieve verhalen gehoord. Uiteindelijk heb ik op zaterdag een toer genaamd ´triatlon´ gedaan die bestond uit wandelen, mountainbiken en.. ja ja, PAARDRIJDEN. Besloten me daar nu ook maar eens aan te wagen en ik moet zeggen dat het fijner is bovenop zo´n paard te zitten, dan er naast te staan. Ondanks de spierpijn, die zeker aanwezig was de volgende dag, erg leuk om te doen! Wie weet, wie weet.. zelfs in Nederland een keer. Tijdens deze toer 3 toffe jongens ontmoet. 1 uit Nederland, Jasper.. 1 uit de USA, Austin en een Argentijn, Pedro. Omdat het deze dag zo relaxt ging en gezellig was geweest hebben we besloten met zijn vieren een toer naar salar de uyuni te gaan doen (aangezien die 5 dagen duurt is het wel fijn als je geen op-je-zenuwen-werkenden-mensen in je groep hebt).

Gister teruggekomen van deze toer en het was zeer zeer zeer de moeite waard! Wat een natuur. Dag 1 hebben we vooral veel in de jeep gezeten, maar vanuit daar wel de uitgestrekte landschappen kunnen bekijken. Mijn Spaans ging alleen door het Engels en Nederlands van de dag ervoor slecht, dus dat was lichtelijk frustrerend. Gelukkig na een half uurtje onzin praten en hard nadenken ging het stukken beter en kon ik ook weer met Pedro communiceren. (Aangezien hij totaal geen Engels sprak hebben we 5 dagen ongeveer alleen Spaans gesproken, een erg goede oefening!!) De volgende dag was het tijd een vulkaan te gaan beklimmen. We reden met de jeep tot 5200 meter op de berg, waar ik voor het eerst in 12 maanden weer sneeuw heb gezien!, en hebben daar tot 5400 meter gelopen. Ervaren hoe zwaar het is op zo´n hoogte te lopen en helaas hebben Pedro & Austin ook hoogteziekte ervaren. Na deze vermoeiende activiteit lekker siesta gehouden en gekaart.
Dag 3 hebben we genoten van hotsprings & fascinerende gijzers bekeken. Uiteindelijk zijn we gestrand bij een gigantische meer met rode kleur en roze flamingo´s. Met de mist en grijze bergen op de achtergond gaf het een prachtig beeld. Dag 4 was alweer aangebroken en tijd om dan toch echt richting de grootste salt flats ter wereld te gaan. Onderweg hebben we rotsformaties in de omgeving kunnen bekijken in allerlei bijzondere vormen (de mooiste was een schildpad, sorry dat ik jullie nog niet kan verblijden met foto´s) en 4 verschillende meren. Aangekomen aan de rand hebben we ´gefrisbeed´, jaja, onze Amerikaan doet namelijk een sport genaamd ´ultimate´ frisbee. Erg komisch, jammer alleen de modder waar hij steeds in belandde..
Na deze exercise besloten richting de salar de uyuni te lopen om de zonsondergang te zien en wauw.. adembenemend. Ik zal het proberen te omschrijven maar het was het geheel van de volle maan, de weerspiegelende bergen die een surrealistisch beeld vormden en wolken die kleuren hadden van paars tot oranje. De laatste dag was het tijd de zonsopgang te gaan bekijken.. om 5 uur werden we gewekt en hoppa meteen de jeep in, rijden door de salar (die op het moment onder water staat) met al steeds iets lichter wordende hemel, een ervaring die ik niet snel zal vergeten.. aangekomen in het midden van de salar was het zo mogelijk nog mooier, maar hierbij geldt heel sterk; een foto zegt meer dan duizend woorden.

Nu ben ik in Uyuni (aan het wachten op mijn lonely planets die ik ben vergeten in Tupiza, ´goedemorgen Ellen´2) en vannacht ga ik samen met Austin en Jasper naar Oruro met de trein. Na Oruro zal ik echter direct verder gaan naar Iqueque, in Chili!
En voor de mensen die zich afvragen waarom ik ineens niet alleen Ecuador en Peru bezoek.. gewoon omdat het kan!

Veel liefs, Ellen