Namibië deel 2 & Zuid-Afrika

Hey everybody!

JD: We zijn inmiddels al bijna 2 weken aan het genieten van Kaapstad, de tafelberg en nu heerlijk (en koud) surfen. Hierdoor is deze laatste fietsblog een beetje verlaat.
Ik wil beginnen met even een paar dingen over Namibië te zeggen zodat we niet steeds in herhaling hoeven te vallen:
1) De natuur is overal fantastisch, zoveel woestijnen en openheid, afgewisseld met canyons en elke paar dagen nieuwe kleuren. We like!
2) Het land (of in ieder geval onze route door de Namibwoestijn en over de gravelwegen naar het zuiden) is echt ideaal om wild te kamperen, zo hebben we meer dan de helft van de nachten doorgebracht in the middle of nowhere onder een prachtige sterrenhemel met als enige gezelschap de gemsbokken of andere beesten die nieuwsgierig bij ons kampje kwamen kijken. We sliepen dan zonder buitentent zodat we vanuit onze slaapzakken de sterren mooi konden zien.
3) Pasta/couscous met blikken blijft eigenlijk nog best goed te goed te eten na een hele dag fietsen.
4) Na 5 dagen is een echte maaltijd dan wel een groot feest. We zullen niet meer uitwijden over de fantastische supermarkten die jullie zelf in Nederland ook wel eens zien.
5) We proberen jullie niet lastig te vallen met details over de staat van alle gravelwegen die varieerde tussen wasbordprofiel en zandpad (midden ertussen was ideaal).
6) Tot slot was het erg fijn dat we al behoorlijk getraind waren, Namibië heeft nogal wat heuvels en de wind is goed aanwezig. Laatste voelt of vol tegen of vol mee. Denk dat wij het geluk hadden dat dit bijna 50/50 was. Zo, is dat ook weer duidelijk en kunnen we beginnen aan onze laatste etappes van het blog-schrijven.

1. 'Als type-2-mensen de woestijn in'
[21/05-27/05] Swakopmund - Sesriem
226 km gefietst (waarvan 189 onverhard) + 60 km gelift

Na een midweekje chillen in de mist van Swakopmund vertrokken we voor onze volgende etappe door de woestijn. Helaas werd deze etappe even wat korter dan gepland en moesten we na 30 onplezierige km's (veel auto's en smalle asfaltweg) nog een rustdagje nemen in Walvis Bay, omdat Ellen nog wat ziekig was. Dat vonden we eerlijk gezegd allebei niet zo'n ramp omdat we beiden voelden dat we een beetje klaar waren met het fietsen. Nu konden we dus even een dagje goed nadenken wat we wilden (ja dat had ook in de dagen ervoor gekund maar we dachten dat het plezier vanzelf wel terug zou komen). Vooral Ellen heeft zich even goed verdiept in de wondere wereld van de fietsblogs terwijl ik op een van de hoogste duinen van Namibië even lekker mijn energie kwijt kon. Hoewel ik er weinig vertrouwen in had dat blogs lezen echt zin zou hebben, had Ellen de oplossing gevonden toen ik terug kwam van mijn middagje buitenspelen: Onder de wereldfietsers bestaan er schijnbaar type 1 en type 2 mensen. Type 1 houdt in dat je vooral geniet van het maken van kilometers en dus ook baalt als een doel niet gehaald wordt. Type 2 geeft daar eigenlijk helemaal niks om, of je nou 10 of 100 km op een dag doet, als je maar geniet van het fietsen. We zaten niet volledig in een van de categorieën maar besloten wel te gaan proberen meer als type 2 mens te fietsen. Tuurlijk namen we al niet de snelste en beste wegen en genoten we van alles om ons heen. Maar stiekem keken we toch ook wel vaak op de kilometerteller die dan weer van behoorlijke invloed op ons humeur kon zijn. Zeker als onze snelheden op sommige dagen nogal verschilden was het niet echt lekker voor de sfeer dat ik me irriteerde aan een langzaam fietsende Ellen en Ellen zich daar dan weer aan irriteerde. Dit zou vanaf nu niet meer gaan gebeuren, we draaiden de kilometerteller om en keken er pas op het eind van de dag naar om te weten waar we waren. Hier hoort ook bij dat we geen haast willen hebben en dus lekker fietsen wat we mooi vinden en de saaie stukken rustig een lift nemen.
Zo'n saai stuk was meteen het begin van de weg uit Walvis Bay de volgende dag, waar we door 2 militairen (die zelfs een heel stuk voor ons doorreden) 60 km verderop ik de woestijn gedropt werden. Ik weet dat ik eigenlijk niet over de wind zou beginnen maar nu moet toch wel even vermeld worden dat de westenwind, die we de vorige etappe naar de kust toe tegen hadden, nu nog harder is en 180 graden gedraaid waardoor we hem nu de eerste 2 dagen als zandstorm tegen hebben. Maar, we zijn nu type 2 - mensen dus goed ingepakt tegen het zand genieten we van deze nieuwe weersomstandigheden midden in de woestijn. Het feit dat we ons nieuwe attribuut met veel plezier konden uitproberen werkte daar ook aan mee. We hadden namelijk 2 elastieken gekocht zodat ik Ellen vooruit kan trekken als ik harder wil. De snelheid verandert denk ik weinig maar ik word wel goed moe en Ellen niet. Dit resulteert dan weer in veel gepraat en gezang achter me waar ik wel om kan lachen. We gebruiken het elastiek trouwens amper omdat de weg het niet echt toelaat en we allebei ook niet meer met de snelheid bezig zijn. Ook wacht ik vaak een paar minuten zodat Ellen voor me uit fietst en ik haar dan langzaamaan in kan halen. Werkt ook heel goed, kortom 'no worries' we genieten weer enorm van het fietsen door de Namibwoestijn. We komen er ook al snel achter dat de 25 liter water die we bij ons hebben niet eens nodig zijn. Naast zebra's, herten en struisvogels is deze weg namelijk ook bekend bij toeristen (niet storend, 1 of 2 auto's per uur) waar we vaak water van kunnen krijgen en die ons soms zelfs een koud colaatje of snoepgoed geven. Een van de hoogtepunten van de dag is de lunchpauze, waarin we ons grondzeil tussen de fietsen spannen zodat we beschut van de wind en vooral de zon zitten. Genietend van de pasta/couscous van gisteren wachten we dan op een auto die ons koud water aanbiedt. De toeristen zijn niet alleen handig voor onze watervoorraad, het is ook zeer vermakelijk om te merken dat wij opeens een van de boeiende attracties zijn in de lege woestijn. Vaak stopt er opeens een auto of bus waar dan 1 of meerdere camera's uitkomen om die 2 zwoegende fietsers even vast te leggen. We voelen ons een beetje als de dieren in een National Park maar kunnen er wel om lachen. Wel een beetje heftig dat sommige mensen hele interviews afnemen met de camera op 10 cm van ons gezicht. Op de 6e fietsdag komen we vlak voor het plaatsje Solitaire opeens 2 andere fietsers tegen, waarvan 1 al 2 jaar bezig is met een ronde langs de kust van Afrika vanuit Spanje. Wel goed voor ons ego om even iemand te zien waar we ook wel een beetje tegen opkijken.
Niet veel later genieten we van heerlijke broodjes en zelfs warme appeltaart. Solitaire is zoals bijna alle andere plaatsjes die we nog tegen zullen gaan komen niet meer dan een benzinestation met een camping/lodge (inclusief douche) en restaurant. Maar dat is ook alles wat we nodig hebben voor we de volgende ochtend met een iets te volle maag (ontbijtbuffet..) beginnen aan de 2 fietsdagen tot Sesriem. Hier zullen we na 7 dagen fietsen een dagje gaan bijkomen en samen met de andere toeristen de sossusvlei gaan bekijken (rode zandduinen). Helaas blijkt niet al onze westerse elektronica opgewassen tegen een tochtje door het stof. Onze 2 camera's en 2 ereaders hebben het allemaal begeven. Even dachten we trouwens dat de ellende compleet was toen de GPS opeens niet meer op Ellens fiets zat. Maar gelukkig lag die 4 km terug tussen de hobbels die hem eraf hadden doen trillen.

2. 'We're so sorry sir, please don't call the police'
[28/5-03/06] Sesriem - Keetmanshoop
296 km gefietst waarvan 264 onverhard + 187 km gelift

Goed, na al dat fietsen dus even tijd voor een toeristische attractie die we niet mochten missen in Namibië; de bekende Sossusvlei. Omdat het 60 km rijden is tot de duinen gaan we dat niet fietsen maar liften, dit blijkt zelfs zonder fietsen nog iets lastiger dan we dachten. We hadden er namelijk eigenlijk bij zonsopgang om 6 uur moeten staan maar op ons rustdagje deden we het lekker rustig aan en stonden we om 9 uur bij de gate. "You're too late, you sleep too long, you're lazy!" lachte de bewaker meteen. Gelukkig konden we nog mee met een heel aardig Duits gezinnetje die met met de 4! kids rondcrossen in hun auto. De duinen waren erg mooi en het was leuk even een dagje wat anders te doen. Toch merken we dat we een beetje vervreemd zijn geraakt van de wereld met allemaal mensen en genieten we stiekem meer van een mooie fietsroute of wildkampeerspot. Ook zijn we na ons lievelings natuurschoon de Victoria Falls misschien een beetje verwend geraakt.
Volgende dag lekker rustig aan gedaan en na nog een laatste duik in het zwembad en een magnum (geen goede bodem voor het fietsen) lekker op het heetst van de dag begonnen aan de volgende etappe. Omdat we nogal laat waren vertrokken en er overal nog hekken van boerderijen langs de weg stonden hadden we die nacht even niet de ideale kampeerspot. We stonden helemaal onbeschut op zo'n 10 meter van de weg, nou is dit geen ramp aangezien er toch vrijwel niemand is en we ons inmiddels bijna lekkerder voelen in het wild dan op een camping. Maar nu was het vlak voor een national park, dus werden we bij ons pap-ontbijt opeens vergezeld door een ranger die ons kwam vertellen dat het toch niet helemaal de bedoeling is en dat we naar de politie worden gebracht als we dit in het national park doen. Na even uit te leggen dat we fietsen dus niet echt helemaal kunnen kiezen waar we slapen adviseert ze ons met een lachje om ons dan maar goed te verstoppen de volgende nacht als we de lodge niet halen. "The game is on" en na een dag prachtig fietsen door de rode, gele en groene woestijnduinen kiezen we onze verstopplek (hebben ook weinig keuze aangezien er niks in de buurt is): achter wat bosjes, lager dan de weg en toch met uitzicht over het dal, dit kan niet mis gaan. Ervan overtuigd dat we het verstop-spel gaan winnen slapen we heerlijk in de witte binnentent die we zelfs niet opruimen tijdens het ontbijt vanwege de kou. Hier gingen we dus even de fout in. Opeens rijdt er een rangerauto achteruit terug, "buut Ellen en JD bij die witte tent" en we hebben verloren. Dit keer niet de vrouw van gisteren maar een man die nog wat nieuw in het vak is en zijn map met regels en straffen erbij pakt. We zijn stout geweest en moeten mee naar het politiebureau meer dan 100 km verderop. We waren wel van plan een stukje van de weg te liften maar om dat hier al te doen met als eindbestemming een boete vinden we toch niet ideaal. Uiteindelijk kost het me zeker een kwartier en vele excuses om uit te leggen dat we netjes alles opruimen en we op de fiets niet zomaar van lodge naar lodge kunnen fietsen (even niet erbij zeggen dat we ook geen zin hebben om voor elke nacht te betalen). Maar we hebben geluk, als we binnen 10 minuten weg zijn zal hij het voor deze ene keer door de vingers zien. "Thank you very much!"
Die dag zie ik de eerste levende slang op de weg, even schrikken maar ook wel cool. We worden hier veel gewaarschuwd voor de giftige slangen en beseffen ons dat we op onze kampeerspots vaak wel 50 tot 100 km verwijderd zijn van de dichtstbijzijnde mensen. Gelukkig is het vrij zeldzaam dat ze in de buurt van mensen komen en we zorgen dat we duidelijk geluid maken als we door gras of bosjes lopen, dat zou dus goed moeten komen. Het fietsen gaat overigens heel lekker (en is weer bijzonder mooi, dalen met allemaal verschillende kleuren en 4 Gemsbokken die een stuk met ons meerennen) en we zijn een dag eerder dan verwacht in het 'plaatsje' Betta. Omdat we graag nog genoeg tijd in het zuiden willen hebben, de wegen behoorlijk zanderig zijn en de route niet heel spectaculair lijkt hebben we besloten te liften tot Keetmanshoop. Dat is dus even een stukje makkelijker gezegd dan gedaan. Het was de afgelopen dagen al een stuk stiller op de weg (5/6 auto's per dag) dus we hadden wel verwacht dat het niet makkelijk zou gaan. Maar al snel blijkt dat het een behoorlijke mission impossible is, we moeten wel lachen om de sneue liftactie van 2 fietsers die op zo'n verlaten plek staan te wachten op auto's die er niet zijn. Dus fietsen we in 2 dagen (niet heel spannend maar prima te fietsen en afgeleid door ons luisterboek 'The Covenant') naar de 'grotere' gravelweg. Hier is de liftsituatie niet veel beter en besluiten we dus maar weer door te fietsen. Met even een dagje als type 1 - mensen afstand maken als gevolg (95 onverharde km's, we voelen ons fit!). Het is heerlijk dat Namibië zo leeg is en we amper mensen zien, dus mogen we niet klagen dat het liften dan niet lukt. De volgende dag hebben we geluk en worden we door 3 verschillende auto's naar Keetmanshoop gebracht. Dit is de grootste stad in de omgeving en ligt eigenlijk niet helemaal op de route, maar we willen een nieuwe camera kopen en hopen dat dat hier lukt. Dit blijkt nog een behoorlijke uitdaging te zijn, maar uiteindelijk hebben ze in een meubelzaak nog wel een camera ergens achter in een kastje liggen. Lekker makkelijk, hoeven niet te kiezen en kunnen zo weer mooi wat plaatjes schieten van onze laatste fietsweken.

3. 'Namibië wat ben je mooi!'
[04/06-11/06] Keetmanshoop - Vioolsdrif (grens ZA)
368 km gefietst waarvan 313 onverhard

Vanuit Keetmanshoop vertrekken we voor de laatste etappe van Namibië. Aangezien we de eerste 30 km asfalt ook al heen hebben gereden proberen we deze te liften, maar opnieuw zonder succes. Ik denk dat we inmiddels de conclusie kunnen trekken dat Namibië niet het perfecte liftland is, of in ieder geval niet met fietsen. Leuk is dat we onderweg Jason, een Zuid Afrikaanse fietser, tegenkomen. Hij is vanuit Kaapstad vertrokken en dus zijn wij niet de broekies, maar de ervaren fietsers. We hebben een beetje met hem te doen, omdat hij nu al zo'n last van zadelpijn heeft dat hij met een kussentje op zijn zadel rijdt. Ik heb stiekem sterk mijn twijfels of dat nou echt werkt. Die dag rijden we verder langs druivenvelden en gebeurt er iets opmerkelijks dat ik zo objectief mogelijk zal proberen te beschrijven: ik fietste voorop met JD ongeveer 5 meter achter me en de rest van de weg was helemaal verlaten. Ik stopte om een foto te maken en toen ik me omdraaide zag ik JD met zijn fiets recht op me afkomen. Ik riep nog iets, maar het was al te laat: botsing!! We waren allebei boos op elkaar, omdat JD vond dat ik hem moest waarschuwen en ik dat hij uit zijn doppen moest kijken ;) Voor jullie: oordeel zelf. Achteraf kunnen we er om lachen en was de schade niet erger dan een blauwe plek voor mij en een beschadigde voordrager voor JD (what else is new?). De dag erna gaat het fietsen weer lekker met wind mee en het landschap wordt steeds mooier naarmate we dichter bij de Fish River Canyon komen. Daar fietsen we de volgende ochtend met de opkomende zon naartoe en het uitzicht is echt spectaculair! Later die dag is het voor mij even over met alle pret. Na een paar heftige hellingen komt er een gave lange afdaling. Ongemerkt ga ik steeds harder en harder tot ik plotseling in een strook rul zand terecht kom. Ik verlies de controle over mijn stuur en slinger rechts, links, rechts en boem! Ik reed zo'n 35 km per uur en vloog over mijn stuur voor ik hard op de grond terecht kwam. Daar lag ik dan hulpeloos en geschrokken tot Jan Dirk (die een stuk achter me fietste) bij me aan kwam. Gelukkig niks gebroken of gekneusd en dus eigenlijk geluk gehad. Wel flink onder de schrammen en een diepe snee in mijn elleboog. Toevallig een mooie plek uitgekozen bij de enige lodge in een straal van 50 km. De rest van de dag daar bijgekomen en de dag erna kan ik een lift krijgen naar Ai-Ais, onze volgende bestemming. JD past niet in de auto, dus gaat hij alleen fietsen. Ai-Ais staat bekend om haar hotsprings en dus gaan we die avond lekker badderen. Voor de mensen (vrouwen) die bekend zijn met spa en wellness: een heerlijk thermaalbad. De volgende ochtend vind ik het een beetje spannend om weer te gaan fietsen. We hebben enorm harde wind mee en hadden op asfalt in vlak Botswana misschien wel met 40 km/uur vooruit kunnen vliegen. Hier op de gravelroad rem ik volle bak en hou de km-teller in de gaten om niet boven de 25 km/uur uit te komen. Gelukkig gaat het goed met de snee in mijn elleboog en dus kunnen we die avond genieten van de allermooiste wildkampeerplek tot nu toe. Ons kampje ligt tussen de bergen en kijkt uit over een kleurige vallei. Het afscheid van het wildkamperen komt de volgende nacht en stiekem gaan we het gevoel van zo puur in alleen natuur zijn missen. Ook de woestijn laten we achter ons als we via de Orange River en wijnvelden richting de grens met Zuid-Afrika rijden. De gravelroad wordt ingewisseld voor asfalt en met de laatste zwaaiende auto's verlaten het geweldige (fiets)land Namibië.

4. 'This is the final countdown'
[12/06 - 18/06] Vioolsdrif - Kaapstad
360km gefietst, waarvan 49km onverhard + 360km gelift

Een rij mooie palmbomen vormt de entree van ons laatste land: Zuid-Afrika. Het land dat vanaf het begin al in ons hoofd zit als de eindbestemming. Naarmate we dichterbij komen horen we steeds meer verhalen, zowel goede als slechte. De vele waarschuwingen van voornamelijk Zuid-Afrikanen zelf zorgen voor een raar gevoel. Zou het echt zo zijn dat de mensen in Zuid-Afrika zo anders zijn dan in Zambia, Malawi, de rest van de Afrika? Het feit dat vooral door blanke Afrikanen voor "the coloured" en "the blacks" wordt gewaarschuwd valt op. Dit zorgt ervoor dat we ons vanaf Namibië naar Zuid-Afrika toe steeds bewuster worden van onze huidskleur. Dit is een gek gevoel, aangezien we voor maandenlang de enige blanken waren en zoveel warmte en gastvrijheid hebben ervaren. Maar ja, we zien het wel. We besluiten het eerste stuk over een smalle drukke asfaltweg voor het plezier en de veiligheid te liften. Met Corrie mogen we mee in zijn megatruck en hij voldoet volledig aan mijn beeld van de typische vrachtwagenchauffeur: hij rookt als een ketter, ontbijt met worst, drinkt alleen cola en is heel gezellig. We leggen 310km af tot Nuwerus en genieten daar intens van een 'tv-room'. Voor het eerst in maanden hebben we een filmavondje! De volgende ochtend beginnen we aan de allerlaatste fietsetappe langs de kust van Zuid-Afrika. Helaas is het inmiddels winter hier en dus moeten we hopen dat het meevalt met de regen en de kou. De natuur is niet zo spectaculair, maar het is leuk om weer mensen en dorpjes te zien. Op mooie stukken van de route met lekker weer genieten we van de uitzichten over de kustlijn. Maar zelfs als het (even) regent en saai is hebben we vaak nog een lach op ons gezicht. De gedachte dat het fietsen bijna voorbij is zorgt ervoor dat we van elke km genieten. Als we van Lutzville naar Lambert's bay fietsen stopt er een bakkie voor ons. Dirk, een lokale boer, wil ons graag een lift geven, omdat de weg verderop is veranderd in een modderpad. Als twee verslaafden zijn we hier eerst niet zo blij mee en denken: "Nee, pak niet onze laatste kms af!". We besluiten toch maar verstandig de auto in te stappen en zijn daar binnen 100 meter al heel blij mee. Dirk stelt voor om bij hem en zijn vrouw te blijven slapen en zo hebben we weer een heel gezellige braaiavond. We vervolgen onze weg richting Velddrif met helaas veel regen. Gelukkig worden we opnieuw blij gemaakt met gastvrijheid van de eigenaresse van een lodge, die ons bij het schuilen dekens, handdoeken en muffins geeft. Naarmate we dichterbij bij Kaapstad komen wordt de weg steeds drukker, maar gelukkig is er een vrij brede strook speciaal voor ons. Oke, hij is eigenlijk ook een beetje voor de vrachtauto's en auto's die elkaar willen inhalen, maar meestal doen ze dat netjes voor of achter ons ;). Op 60km afstand hebben we allebei een kippenvel momentje als we voor het eerst de tafelberg met daarvoor Kaapstad zien liggen. De laatste dag rijden we een prachtige route langs de zee met constant zicht op de tafelberg en Kaapstad. We stellen onze aankomst zo lang mogelijk uit, door om de 10km pauze te houden. Onderweg vertellen we nog een paar auto's en racefietsers dat we uit Nairobi komen en nu bijna in Kaapstad zijn. En dan zijn we er opeens! Het centrum van Kaapstad, wat een gek gevoel! We hebben het gehaaaaald!

Nou, dat was het dan. Onze laaste blog zit erop. Aangezien we een groot deel hebben geschreven in de trein van Kaapstad naar Johannesburg (28 uur, tijd zat dus) zijn we inmiddels in onze laatste Afrikaanse stad. Nog een paar dagen de tijd om alles in te pakken, de fietsen in dozen te stoppen en naar het apartheidsmuseum te gaan. Raar gevoel is het toch wel. In die 6 maanden waren er natuurlijk zat momenten dat we uitkeken naar het einde. Omdat we moe waren van het leven uit fietstassen, de regen, de wegen of simpelweg omdat we thuis misten. Maar het overgrote deel van de tijd werden we zo gelukkig van ons simpele en avontuurlijke fietsleven, waarin elke dag weer een verassing was en Nederland zo ver weg leek. Nu is het dus raar om dat te missen, maar is het ook fijn dat we de afgelopen weken hebben afgekickt van het fietsen en nu zin hebben om iedereen in Nederland weer te zien. Bedankt in ieder geval voor alle leuke reacties die we kregen op onze blogs/foto's! We zijn niet zo goed in reageren (laten we het gebrek aan wifi maar als excuus gebruiken) maar genieten van elke reactie. Leuk om straks weer in het eggie te kunnen communiceren! Adios!

Feitjes
Totaal gefietst: 5406
Verhard: 3158
Onverhard: 2248
Ander vervoer: 5026
Aantal fietsdagen: 89
Nummer 1 reden ruzies: snelheid op de fiets
Lievelings fietsland: Namibië
Toeristisch hoogtepunt: Victoria Falls
Meeste heimwee: na vertrek Ebel
Wildste avond: dronken gevoerd door Zuid-Afrikanen in Kaapstad "we are so proud of you!"
Grootste fietsprobleem: bagagerekken
Lievelingseten > ontbijt: bananenprutje > snack: rusks & chapati > avond: couscous met blik chakalaka