Botswana & begin Namibië (t/m Swakopmund)

Lieve iedereen,

Ellen weer hier. We zijn nu in Swakopmund, aan de kust van Namibië en hebben weer onze avontuurtjes voor jullie opgeschreven. Hoofdstuk 1 & 4 zijn van mij en 2 & 3 door de one and only JD. Veel leesplezier.

1. "Beestjes en bosjes in Botswana"
[21/04 - 28/04] Livingstone - Maun
649 km verhard, 55 km lift

Vol goede moed en mijn gemaakte fiets vertrokken we vanuit Livingstone naar Kazangula; de grensovergang van Zambia naar Botswana. Helaas bleek binnen 2 uur (verharde, fantastische weg) het onderdeel van de Zambiaanse lasser het alweer te begeven. Dan toch maar weer een constructie van JD met inbussleutels als spalk en touwtjes & tieraps. Na deze vertraging kwamen we laat in de middag aan in Kazangula en reden delaatste kilometer langs een rij van vrachtauto's. De chauffeurs staan soms een maand te wachten om de grens over te mogen, omdat op de ferry die wordt gebruikt maar 2 trucks tegelijk passen en deze ook nog regelmatig kapot gaat. Wij kunnen er de volgende ochtend gelukkig meteen bij op en komen aan in alweer het 5e land Botswana! We zijn een beetje gespannen, omdat we door allerlei mensen (lokale bevolking en toeristen) net voor en tijdens de grensovergang worden gewaarschuwd. Volgens iedereen stikt het van de olifanten, leeuwen en ander wild. "Are you not afraid of lions?" is een vraag die we tientallen keren te horen krijgen. Om elkaar gerust te stellen bedenken we zoveel mogelijk redenen waarom het niet gevaarlijk zal zijn. Een aantal:
- In de tent zijn we veilig. Ze weten niet of wij een mes of geweer hebben.
- De dieren hebben genoeg te eten en drinken in het regenseizoen. Dat is pas net voorbij, dus hebben ze geen honger in ons.
- We blijven op asfalt, dan kunnen we hard wegfietsen.
De weg van Kazangula - Nata wordt de 'elephant highway' genoemd en binnen 10 minuten wordt dit voor ons al waargemaakt. We zien 3 olifanten linkse en rechts van de weg! De laatste is zo dichtbij dat we op een afstandje staan te kijken wat hij gaat doen. Gelukkig biedt een auto aan om ons te escorteren, zodat wij aan de rechterkant van de auto fietsen en de olifant links passeren. We maken ons een beetje zorgen over het fietstempo als we elke 10 minuten op een olifant moeten wachten, maar dit blijkt heel erg mee te vallen. We rijden 3 dagen door vlak Botswana en kamperen langs de weg achter de bosjes. We zien giraffes en olifanten de weg oversteken enschrikken allebei 's nachts wel een paar keer wakker door de dierengeluiden. Soms zijn gedroomde en echte geluiden moeilijk van elkaar te onderscheiden. Toppunt is dat ik een kudde van tientallen olifanten vlak langs de tent hoor gaan 's nachts, maar 's ochtends geen enkel spoor te zien is. Spannend, maar heel gaaf weg van alle mensen in de dierenwereld. Ondanks alle vlakke wegen is het fietsen af en toe toch nog zwaar, omdat we voor het eerst eten en drinken meedragen voor 3 dagen. Het grondwater in dit gebied is namelijk niet drinkbaar, vanwege het enorme zoutgehalte veroorzaakt door de nabijgelegen zoutpannen. Verder wonen er bijna geen mensen omdat ongeveer het hele gebied uit alleen maar national parks bestaat. Het afzien leidde af en toe weer tot een kleine conflictjes, waarbij JD op een gegeven moment hard vooruit fietste om mij eens te laten voelen hoe sterk de tegenwind was. Het gevolg was dat ik boos extra langzaam ging fietsen en JD honderd meter verderop maar op mij ging wachten. De derde dag komen we aan bij 'elephant sands', een lodge waar we ons tentje opzetten en chill kunnen genieten van een zwembad en douche. De volgende ochtend bieden de eigenaren, na een heerlijk ontbijtje, aan om ons in Nata af te zetten waar we eten en water kunnen inslaan. Vanaf dat gingen we weer door voor opnieuw 3 dagen fietsen en wildkamperen. De vlakke weg en eentonige natuur maakt dat we hebben genoten van podcasts (geschiedenis en serial) en leuke muziekjes én wind mee! Vooral ook leuk om te merken dat we na zoveel nachtjes helemaal gewend raken aan het wildkamperen. Iets waar we lang naar uitkeken, maar stiekem ook best wel eng vonden om echt te gaan doen. Hoe dichter we bij Maun komen,hoe meer we uitkeken naar Ebels komst en dat is dan ook part 2 van deze blog ;)

JD:
2. 'Vakantie in de vakantie'
[29/04-05/05] Maun
0 km gefietst

Na de 700 km in Botswana zonder olifanten- of leeuwenaanvallen was het dan zover: we kregen bezoek! Na 4 maanden alleen contact over skype en whatsapp kwam daar opeens een man van middelbare leeftijd (of daar stiekem al iets overheen) het vliegtuig uit gestapt. Op het begin en raar idee dat mijn paps opeens bij ons in Botswana gaat zijn, maar zodra hij hij er daadwerkelijk is meteen heel normaal en gezellig. Heel leuk om de eerste avond met uitzicht op een krokodil en nijlpaard even rustig alle verhalen te vertellen en te horen. De volgende 2 dagen stond er een mokorotocht door de Okavango Delta op het programma. Eerst heel mooi in houten bootjes (mokoro's) door de smalle watertjes naar een groot eiland geboomd. Hier hebben we genoten van een goede siësta en zwemmen in een poeltje tijdens de hete uren van de dag. Aan het einde van de middag zagen we tijdens de wandelsafari en grote groep zebra's bij zonsondergang, waarna we hebben genoten van een heerlijke maaltijd klaargemaakt door de gidsen. Naast dat het natuurlijk heel bijzonder was om met z'n 3en te zijn was het ook echt wel even genieten van de luxe en het bijbehorende lekkere eten. De volgende ochtend wakker geworden met leeuwengeluiden en na nog een wandelsafari en zelfs een olifant vanuit de mokoro de rest van de dag lekker gechilled in Maun. Oh en ik mocht Ellen's haar knippen, voor een van ons een feestje, voor de ander minder:p Die avond kwam ons vervoermiddel voor de volgende dagen aanrijden: een landrover met 2 daktenten bovenop, gaaf! Hiermee gingen we 3 dagen door Khwai en Moremi National Park crossen. We stonden toch wel even te kijken hoe papa als een ware Max Verstappen meteen stoer over de zandwegen scheurde (mama, Max Verstappen is iemand die heel hard rondjes kan rijden in een raceauto). Ik was zelfs zo gewend aan de fiets dat ik binnen 10 minuten ook de auto even op 2 wielen liet rijden tijdens een slippartij op het zachte zand. "Zo, weten we ook weer dat dat kan gebeuren" was papa's relaxte reactie voor iets voorzichtiger verder reed en al snel ook genoot van deze nieuwe vorm van vervoer. We zagen na 1,5 rijden al de eerste olifanten, impala's, zebra's en giraffes. Heel mooi, ook omdat we bijna geen andere auto's tegenkwamen en de natuur erg varieerde. 's Avonds kampeerden we aan een op de auto aan een riviertje met een heerlijke braai, vuurtje en een olifant in ons kamp. Na nog een paar olifanten bij ons ontbijt hebben we dag 4 doorgebracht in Moremi NP, hier weer lekker gescheurd met de landrover en nog meer beestjes gezien: buffels, wildebeesten, nijlpaarden en zelfs 2 groepen wilde honden. 's Avonds genoten we van ons kipspiesjes en zag Ellen iets bewegen rond ons kamp. Toen ik de lamp erop richtte stond daar opeens een hyena op 6 meter afstand lekker naar onze maaltijd te kijken, was wel even schrikken. Maar snel het vuur wat opgestookt en de kip opgegeten. Helaas was daarna de dag van papa's vertrek al aangebroken. Eerst nog even een stukje rijden in de morgen op zoek naar leeuwen maar toen moesten we toch echt naar het vliegveld. Heel raar gevoel om papa uit te zwaaien, voelde toch echt alsof we met z'n 3en op vakantie waren en wij me terug zouden gaan. Met een beetje een katerig maar ook met hele leuke herinneringen gingen we ons even opladen voor onze laatste 2 maandjes hier.

3. 'We will make a plan!'
[06/05-11/05] Maun(Botswana) - Windhoek (Namibië )
76 km verhard gefietst + 764 gelift

Maargoed, we mogen natuurlijk helemaal niet klagen, we hadden genoten van een fantastische 5-daagse vakantie en nu nog gewoon nog 2 maanden lekker fietsen/rondreizen. We besloten wel niet meteen weer op de fiets te stappen. De staat van de bagagedragers en banden begon inmiddels zulke ernstige vormen aan te nemen (ventielen scheuren door mijn uitgelubberde achterband en Ellens voortas zit er inmiddels bij mij achterop bij gebonden waar alle dragers ook al gespalkt zijn), dus besloten we de 840 km naar Windhoek in Namibië te liften. Het feit dat we lazen dat de weg ook niet zou veranderen en dus vrij saai zou zijn deed ons daar ook niet aan twijfelen. De eerste dag liften kwam wat langzaam op gang door 2 lekke banden en nog een laatste ijsje in de stad. Maar eenmaal op de weg ging het liften heel makkelijk. We fietsten gewoon een als er dan een geschikte auto langs kwam staken we onze hand op en hadden we bij de eerste auto al succes. Omdat de afstanden zo groot zijn hadden zo de eerste 250 km al gecovered. Na nog een lift (40 km) en een drankje in het plaatsje Ghanzi dachten we erover om naar een camping langs de weg te gaan. Toen bleek echter dat het 3 km zandweg van de grote weg af was (en ook nog eens vrij prijzig) dus besloten we op zo'n 10 meter van het campingbord ons tentje tussen de bosjes op te zetten. Zoals Ellen al schreef gaan we lekker met wildkamperen. Toch was deze nacht iets onrustiger omdat er best wel wat mensen in de buurt waren en het nog wat meer als verstoppertje spelen voelde. Maarja, kunnen niet altijd de perfecte spot hebben. Volgende dag was er nog geen auto op de weg dus besloten we eerst 40 km naar een kruising van wegen te fietsen. Hier was ik nog niet halverwege mijn bonenlunch toen we het geluk hadden dat de aardigste mensen uit Afrika bij ons stopten. Het bakkie van de pick-up was eigenlijk al vol maar 'we will make a plan' klonk er meteen. Zo hadden we opeens een lift helemaal naar Windhoek (500 km) met onze fietsen op het dak van een andere auto. Na nog geen 2 uur gezellig kletsen boden JB en Alta aan dat we wel bij hun konden blijven logeren tot onze fietsen gefixed waren. Wat volgde waren 3 hele leuke dagen in Windhoek! Lekker braaien met vrienden Bruno en Michael (waarmee we de volgende ook mee mochten jagen) en zodra de winkels op maandag open gingen is JB een groot deel van de dag met ons door de stad gereden voor nieuwe banden (zelfde als we in NL gekocht hadden) en wat professioneler laswerk. Echt heel bijzonder om zoveel gastvrijheid mee te maken en ons echt even deel van de familie te voelen. Het jagen was daarin ook een bijzondere dag. We gingen met Bruno en Michael naar een grote farm 160 km buiten Windhoek. Hier ontmoetten we de erg aardige Nico die de enorme boerderij beheert met veel wild en koeien. Mensen bestellen bij zo'n boerderij vlees, in dit geval een gemsbok en 2 springbokken. Voordat die gegeten kunnen worden moeten ze eerst geschoten worden. Daarbij wouden Bruno en Michael ook nog een springbok en gemsbok voor zichzelf (waarvan dan al het vlees gebruikt wordt voor steaks, gehakt, worst etc.). We reden met Nico over de boerderij op zoek naar de bokken. Als we ze vonden moest eerst Nico goedkeuring geven (geen vrouwtjes of jonge dieren) voor Bruno of Michael het schot mocht lossen en de bok in het bakkie mee ging naar de farm waar hij verder geslacht werd. Tot zover de uitleg hoe het in zijn werk gaat. We vonden het fijn om te merken dat het allemaal heel zorgvuldig gebeurt en niet maar een beetje voor de lol schieten is. Het was wel even heftig om een mooie bij eerst te zien staan in het veld en daarna naast je in het bakkie te zien liggen. Ellen begon toch even te twijfelen of een leven als vegetariër niks voor dr is. Vooral nadat ik ook een springbok had geschoten keek ze me nog zeker een uur vol walging aan. Ik vond het zelf ook wel even slikken maar heb wel eens gezegd dat als je altijd vlees eet je ook een dier moet hebben gedood om te weten wat je eet. En ik vond het natuurlijk stiekem ook wel stoer om met zo'n geweer (300 kaliber, zegt mij zelf niks maar misschien iemand anders wel) te schieten. Dus heb ik ook een schattig springbokje in de lasagne laten belanden. Deze lasagne aten we op een wederom erg gezellige avond bij Bruno voor we de volgende dag weer vol goede moed gingen fietsen. Dus JB, Alta, Bruno en Michael veel dankie vir alles!

Ellen:
4. 'You must always say yes to water in the desert'
[11/05-14/05] Windhoek - Swakopmund
156 km onverhard + 80 km verhard gefietst + 85 km lift

Na het uitzwaaien van onze reserve-ouders gingen we op voor onze eerste fietsetappe in Namibië. Met dank aan hen volgepakt met 24 liter water, goed blikvlees, biltong (=gedroogd vlees, specialiteit) en rusks (Zuid Afrikaans ontbijt). De eerste dag begon met een klim over asfalt met fantastische uitzichten. Na 30 km kwamen weer een groep Nederlandse mountain bikers tegen die in 5 weken van Livingstone naar Kaapstad fietsen. We zeiden dat we hun over 30 km bij hun pauzebus wel weer zouden zien. Dit liep even dan verwacht, de gravelweg werd werd slecht, zanderig met losse stenen, en door onze bagage slipten we veel weg en haalden die dag met hard werken 62 km. Daar kampeerden we op een prachtig plekje en konden we voor het eerst rustig vuur maken omdat er niemand was en te weinig begroeiing om een bosbrand te veroorzaken. Het vuur is ook heel fijn, omdat het hier winter begint te worden. Het is 's avonds en 's ochtends echt koud (tegen vriespunt aan)! We moeten wachten tot de zon ons tentje en beetje droog schijnt een maken 's ochtends thee om onze koude handen aan te warmen. De volgende ochtend bleef de weg slecht en werden de klimmetjes steeds steiler, het was fysiek en mentaal afzien. Ik werd moedeloos van de gedachte nog zo'n 250 km zo door te moeten ploeteren tot Swakopmund. Tegelijk probeerde ik te focussen op de tekst van onze nieuwe bidons "you are stronger than you think" en te genieten van de uitzichten die, die nog steeds schitterend waren. Na 2 uur reed er een boer langs die aanbod ons een lift te geven voor 40 km. Geweldig! Hij gaf ons ook nog 2 liter extra water mee en zijn contactgegevens voor als we problemen zouden hebben, er zou nog wel een zwaar stuk volgen. Heel mooi om te merken hoe begaan en gastvrij veel mensen hier zijn. Toen hebben we weer een uur gefietst, waarin we maar liefst 3 km hebben afgelegd. De heuvels werden zo steil dat we de fietsen met z'n 2en omhoog moesten duwen. Niet zo fijn en ook niet zo handig aangezien we maar voor 4 dagen eten en water bij ons hadden. Gelukkig werden er gered door een tourguide en Zwitserse toeriste, met plek op het dak voor onze fietsjes. Met de auto haalden we de Nederlandse tour weer in en mochten bij hun aanschuiven voor de lunch. Luxe! Heerlijk eten en gezellig gekletst. Stiekem fijn dat zij ook zeiden dat het onmogelijk wad voor ons, aangezien zij het zonder bagage en met echte mountainbikes al heel zwaar hadden. Vanaf daar waren we uit het bergachtige gebied, Khomas Hochland, en reden de volgende dag de Namibwoestijn in. Adembenemend en ongelooflijk genieten van het fietsen en zijn in dit gebied. We sloegen ons kamp op bij 1 van de weinige bomen en een kampvuur, heel veel sterren en de zonsondergang die alle bergen rondom hun unieke kleur gaf maakte het plaatje compleet. Jan Dirk wilde het liefst in dit mooie niemandsland blijven, maar gezien onze eet- en drank voorraad zijn we toch de volgende dag maar doorgereden naar Swakopmund. Daar hebben we even een paar dagen gechilled, omdat we beiden een beetje moe waren van het fietsen. Inmiddels zijn we weer opgeladen en hebben zin in Zuid Namibië.

Veel liefs en inmiddels al bijna tot snel (oh en foto's weer op JD's facebook)