Malawi!

Hello everybody,

Het is alweer tijd voor een nieuwe blog over het derde bezochte
Afrikaanse land: Malawi! We zijn hier 6 weken geweest en hebben heel
veel beleefd, dus de blog is een beetje lang geworden. Sorry daarvoor
;) Om jullie er doorheen te helpen hebben we deze keer de blog
ingedeeld in hoofdstukjes (zodat je niet perse alles in 1x hoeft te
lezen) en heeft Jan Dirk voor de afwisseling de helft van het verhaal
geschreven. Enjoy!

Jan Dirk:
1. ‘Mulibwanji Malawi'
[09/02-12/02 Tukuyu (TZ) – Chitipa (MW)]

Zo, bij deze mijn debuut in de wereld van het blog-schrijven. Na ons vorige verhaaltje zijn we richting de grens van Malawi gaan fietsen: 40 geweldige km’s waarin we 1000 m daalden en getrakteerd werden op fantastische uitzichten op Tanzania en Malawi (+bijbehorend meer). Na een soepele grensovergang en nachtje weing slaap (muziek+hitte+muggen) was de eerste fietsdag toch even wennen. We hadden nogal hoge verwachtingen van het ‘warme hart van Afrika’ na wat we erover gehoord hadden. Maar het viel ons toch ook al snel op dat er nogal veel mensen in dit hart wonen (terwijl het noorden nog het minder bevolkte deel is) en dat deze mensen ook hebben geleerd dat blanken geld hebben. We misten onze geliefde welkom-roepende Tanzanianen wel een beetje. Daarbij kwam nog het ergste, onze grote liefde was niet mee gereisd naar Malawi, de Chapati’s (pannenkoekjes, zie vorige blog). Hoe moet het nu zonder? Nou, ze hebben hier een soort oliebollen (zelfde als in Tanzania) en op veel plekken broodjes en avocado’s!:)
Afijn, na deze eerste dag even bij het meer gechilled met veel warmte (letterlijk en figuurlijk) en gezelligheid van Bosco, die bij het guesthouse werkte (voor 12,50 eu per maand..) en zijn vrouw en 3 kinderen zo wil achterlaten voor een van onze blonde zussen. Hierna hebben we na 10 km fietsen met hulp van wederom een erg aardige man heel makkelijk een lift naar Chitipa gefixed; samen met onze fietsen achterin een pick-up truck. Zo scheurden we met 100 km/h de 80 km tellende slingerende weg naar het westen. Dit klinkt heel gaaf, en dat is het vast ook als je (zoals Ellen) niet kotsmisselijk wordt en het gevoel hebt dat je 3 kwartier in een achtbaan zit. Maarja, wel heel fijn dat we er zo makkelijk kwamen.
[62 km verhard + 78 km gelift]

2. ‘Huilend genieten into the West’
[13/02 - 20/02 Chitipa – Rumphi]

Daar waren we dan in het westen, weet niet of het kwam omdat we het zo hadden gelezen maar het voelde wel meteen veel leuker hier. En mensen vroegen veel naar onze reis (waarna ze ons heel lief alle geluk en veiligheid wensten) in plaats van naar geld, wat vooral bij de kinderen de standaard was. Vanaf hier begonnen we aan wat een heftig maar heel gave tocht zou worden. We waren ver weg van de hoofdweg en steden. Alleen een beetje spannend wat er met zandweggetjes gebeurt tijdens het regenseizoen. Antwoord op deze vraag was niet verrassend en liet niet lang op zich wachten: het wordt modder, hele dikke plakkerige modder. Hopende dat het wel beter zou worden hebben we zo de eerste 15 km met ‘hulp’ van 2 dronken Malawianen die steeds van hun eigen fiets vielen door geploeterd. Na een colaatje in een dorpje met 50 inwoners (die zich allemaal om ons verzamelden) en een prachtige route konden we ‘s avonds genieten van een bordje speciaal voor ons gemaakt Nsima (deegbal van mais) in het 2 straten tellende dorp Chisenga. Was een geweldig begin van deze route: zwaar maar mooi, een stuk minder mensen dan bij het meer en de mensen die er zijn allemaal ontzettend aardig, enthousiast en geinteresseerd (voor zover we de taal en gebaren begrijpen). Fietsen vinden ze hier trouwens niet zo gek, echt bijna iedereen fiets! Zijn bijna meer fietsen dan in Nederland. Ze hebben wel een andere manier van schoonmaken dan wij: Ze rijden hun fiets de rivier of meer in en gaan uitgebreid het frame poetsen, zonder aandacht te besteden aan (roestende) ketting/casette enz. Bij ons gaat dat behoorlijk andersom. Zo vroeg na deze modderdag een man heel verbaasd: ‘You not gonna clean your bike?’ ‘ Uhm ja, net gedaan, bedankt he’.
Met frisse moed fietsen we de volgende dagen door, de wegen waren ondanks de dagelijkse regenbui (die wij ook vrolijk meepakten) minder modderig en de uitzichten in dit bergachtige gebied bleven prachtig. Daartegenover stond wel dat we behoorlijk gesloopt werden door alle steile hellingen op en af (afdalen wordt toch wat minder leuk met uitzicht op de volgende klim en met max 15 km/h vanwege de conditie van de weg). We klommen per dag zo'n 700 hoogtemeters waarvan een groot deel te steil was om te fietsen. Het was soms ook wel lastig om aan eten te komen in de kleine dorpjes waar ze zelf al nauwelijks genoeg hadden. Water en slapen waren dan weer geen probleem, genoeg waterputten en in veel kleine dorpjes is zelfs wel een resthouse in de vorm van een hutje met bed en buiten een gat in de grond (voelt als luxe omdat we tent niet hoeven op te zetten in de regen) en anders wordt er even rondgevraagd en is er ook zo een slaapplek geregeld. Verder is het ook nog altijd feest als we langs een schooltje fietsen en achter ons aan komen rennen. Maakten er nu op de hellingen ook wel handig gebruik van: na een beetje aanmoediging 'Yes, yes you can push no problem!' werd Ellen een paar keer met veel plezier omhoog geduwd, ideaal!
Na 3 dagen zwoegen waren wij en onze fietsen toe aan een rustdag (fietsen hebben het ook zwaar te verduren met alle modder en regen). We besloten de 1000 meter het plateau op niet te fietsen en een plekje achter in de laadbak van een grote truck was makkelijk geregeld. Zo hobbelden (zeer licht uitgedrukt) we samen met nog 40 mensen, wat kippen, 2 babies, een grote lading maïs en natuurlijk onze fietsen omhoog. We waren al 'gerustgesteld' dat de truck gisteren de rivier in was gegleden en veel lading was kwijtgeraakt, maar de laatste regen was iets minder heftig dus waarschijnlijk zou het vandaag wel goed komen. De fietsen (en wij) vlogen soms een meter omhoog en de klep waar de fietsen tegen leunden kon maar aan 1 kant dicht. Dit resulteerde in gevaarlijke kier aan de andere kant die bij elke hobbel groter werd, maar na 4,5 uur billenknijpen -en butsen waren we dan toch makkelijk het plateau op gekomen. Waar we nog maar 20 km hoefden te fietsen naar onze geweldige campsite: mooi kampvuur voor de tent en letterlijk tussen een heleboel zebra's, impala's en bushbucks waarvoor het ivm stropers veiliger is bij het kamp. Dit merkten we ook de volgende dag tijdens onze northern loop: 65 km fietsen door glooiend 'Teletubbie-landschap' naar de rand van het plateau, prachtig uitzicht, helaas geen beestjes, wel heftige work-out. Hier vloeiden voor Ellen zelfs de eerste tranen van vermoeidheid. Dit zou de volgende dag met bagage richting uitgang niet beter worden. Ondanks het feit dat we overal olifantensporen zagen en ik genoot van het zoeken naar mijn lievelingsbeestjes kon Ellen er niet echt meer van genieten.. De regen die bijna de hele dag op ons neerkwam en de weg op veel plekken onfietsbaar maakte werkte daar ook niet echt aan mee. Na een lekke band in de regen was ik er ook wel klaar mee (licht uitgedrukt). Ik kon een hele tijd mijn energie mooi gebruiken om Ellen te helpen een berg op te komen of op zoek te gaan naar beesten, maar nu had deze tocht ook mij wel behoorlijk gesloopt. Achteraf bijzonder om elkaar in deze staat te zien, waar Ellen huilend na een klim over haar stuur hangt word ik vooral boos op de heuvel of mijn benen. Dit uit zich dan soms in het wegsmijten van een of meerdere stenen die de weg zo onmogelijk maken, niet heel energiebesparend. En nee, stenen gaan meestal niet richting Ellen, voor hier verwarring over ontstaat. Maar goed, uiteindelijk ons tentje op mogen zetten bij de gate waar een aardige vrouw thuis nog wel wat rijst voor ons wou klaarmaken en we konden bijkomen van de heftige maar wel bijzondere tocht richting en over het Nyika Plateau. De volgende dag met lokale tips via een prachtige binnendoorroute die overging in steeds slechter wordende modderweg (tot wanneer is het woord weg nog toepasselijk?). Weer een lekke band in de regen deed zijn best de pret te drukken en zorgde voor de laatste tranen, maar was geen ramp; de weg was vlak en we waren er bijna.
[298 km onverhard + 46 laadbak truck]

3. 'Ff bij+aankomen'
[21/02 - 26/02 Rumphi - Nkhata Bay]

In Rumphi aangekomen hebben we eerst vooral genoten van het feit dat er weer volop eten te krijgen was, zelfs uit een supermarktje, wat een feest. Verder hebben we met 2 Britse vrijwilligers naar een voetbalwedstrijd van de Rumphi FC gekeken (mogen in NL nooit meer klagen over de conditie van het veld). Met de buikjes rond hebben we de weg vervolgd naar Vwaza Game Reserve. Hier sliepen we in een hutje aan het prachtige lake Kalume, dat vol zat met nijlpaarden die we bijna konden aaien. Ook Buffels, impala's en een olifant (in de verte, telt nog niet) kwamen hier drinken. Vervolgens voelden we via nog 1 binnendoorweg (wederom met veel hulp van de Malawianen die de weg beter wisten dan GPS en kaart) na 12 dagen en meer dan 350 km weer asfalt onder de bandjes. We hebben trouwens ook een aantal dingen geleerd over de route aanwijzingen van Malawianen de afgelopen tijd: 1) Malawiaans vlak is niet hetzelfde als Nederlands vlak 2) veel geschreeuw achter je betekent dat je de aanwijzingen niet hebt begrepen (heel fijn, heeft nogal wat km’s gescheeld) 3) houd rekening met de keer 2 regels; 'with the car 2 hours, so bike 4 hours' klopt niet en 'oh its only 5 km’s' betekent nog wel zeker 10 km fietsen. Bovenal zijn ze altijd bereid te helpen of voor de gezelligheid even mee te fietsen, heel leuk! Maar dit even tussendoor.
Over het asfalt via grote stad Mzuzu (wat een feest, grote supermarkt, helemaal los, misselijk) en een dagje dalen kwamen we weer terug bij het meer, Nkhata Bay. Oh, helaas trouwens nog zonder goede zonnebrand; auh, met de vellen op mijn neus kun je een mooi papier mache (of hoe je dat ook schrijft) kunstwerk maken.
[81 km onverhard + 77 km verhard]

Ellen:
4. "How big is the lake? I said the lake is so big, it's so big!" *
[27/2 - 2/3] Nkhata Bay - Monkey Bay

Na een heftig klimmetje de heuvel op kwamen we aan bij 'Mayoka
village', weer een paradijsje! Allemaal houten hutjes met rieten daken
tegen de heuvel opgebouwd met uitzicht op Lake Malawi. Eentje met onze dorm, die we voor onszelf hadden inclusief prive-balkonnetje. Mayoka village scheen nogal een ding te zijn en dus kwamen we voor het eerst in de backpackersscene van Malawi terecht. Heel leuk om van andere mensen te horen wat ze hier doen (helaas geen medefietsers) en een gezellig avondje met biertjes, BBQ buffet en live muziek van Michael Mountain (*zie onderaan deze alinea voor youtubelink naar deze Malawiaanse rasta-artiest). We hebben heerlijk 3 dagen gechillt en ons vermaakt met zwemmen, snorkelen, kayakken en lekker eten. Op maandag gingen we rond 20.00 uur met de 'Ilala ferry' voor een tocht van 40 uur, waarbij we een groot deel van het meer zouden doorkruisen. We dachten dat een boot wel chill zou zijn om de fietsen op te rijden, maar helaas.. de pier bleek volledig ingestort. Daarom werden allemaal kleine bootjes gebruikt om alle lading voor de boot (honderden zakken mais/rijst, kippen, mensen en ook.. onze fietsen!) te verschepen. Het meest heftige chaotische moment dat we tot nu toe hier hebben meegemaakt volgde: JD had met veel moeite en een beetje geweld mijn volledig bepakte fiets in het bootje gekregen. Mij lukte het uiteindelijk ook JD's fiets (samen met een hele aardige jongen) in de boot te krijgen, maar 1 van de tassen viel bijna in het water en ik paste zelf niet meer in de boot! Daar stond ik dan op de kant machteloos toekijkend hoe JD met onze beide fietsen en bijna alle bagage (10 - 1 = 9 tassen) wegvoer. Ik dacht alleen maar: 'oh god, hoe gaat hij dit doen? Ik moet daar zo snel mogelijk naar toe!' Met veel geweld, een soort africa style hoop ik, heb ik me agressief in het eerst volgende bootje gedrukt. Toen ik uiteindelijk aankwam had JD (de held) alles al gefixt met zijn nieuwe sterke Malawiaanse vriend. Alles wil hierbij zeggen de fietsen (+/- 50 kg) via een touwladder 3 meter omhoog de boot in getild en vervolgens tussen alle mensen en zakken mais naar het voordek gereden/getild en daar nog een keer 2,5 meter omhoog gehesen. Respect! Klein detail was dat JD niet wist dat ik onze rode achtertas had en dus naast blij te zijn mij te zien, nog blijer was met de tas. Al zijn matties die hij aan het werk had gezet om de tas te zoeken waren ook blij voor ons. Gelukkig konden we daarna 40 uur bijkomen en genieten van een supergave boottocht. De eerste nacht op de boot voelde een beetje als slapen in een bar, aangezien mensen
op weg naar Likoma Island daar gezellig vodka aan het shotten waren.
Overigens dus wel een bar op het upperdeck van de boot onder de
sterren. De nacht eindigde stormachtig met lichtflitsen overal om ons
heen, waarna we rond 6.00 uur aankwamen bij Likoma Island. Daar konden we even van de boot af tijdens het in en uitladen. Deze keer lekker chill zonder bagage, maar niet voor lang. We kregen al snel een baby in onze handen gedrukt, omdat mama even druk was met de mais. Bizar was vooral hoe het jochie geen kik gaf en van de een naar de ander zonder problemen werd doorgegeven. Na het eilandbezoekje was ons dek heel rustig en waren we alleen met twee Zuid-Afrikanen (ook fietsers! De andere kant op, dus leuk om van hen verhalen van Zambia & Botswana te horen) en een aardig Schots meisje. Een heerlijk nachtje onder de sterren en nog een hele mooie verdere tocht met uitzichten op Mozambique en Malawi. Verder hebben we nog cool van de boot af kunnen springen en zwemmen, voordat we aankwamen in Monkey Bay, waar zelfs de luxe van een pier was!
[+/- 550 km met de boot]
* https://m.youtube.com/watch?v=Gh1NEsae0Jc (Michael Mountain, hele album ook op Spotify)

5. "Gimmie money! Gimmie Sweets!"
[3/3 - 6/3] Monkey Bay - Zomba

Na lang twijfelen (bus/fiets/bus/fiets) besloten om vanaf Monkey Bay
naar Zomba te fietsen. De weg was heel goed (asfalt en op sommige
plekken zowaar echt Nederlands vlak) en dus hebben we de eerste dag maar meteen een afstandsrecord gevestigd: 111 km! Toegegeven, het was niet gepland, maar vooral te danken aan het gebrek aan een slaapplek de laatste 36 km. Als beloning voor deze prestatie kwamen we in een heerlijk resthouse terecht met de vieste 'latrine' tot nu toe. Ik kan wat betreft hygiene best wel veel hebben, maar op het moment dat ik mijn tandpasta in het gat in de grond wil spugen en bij het optillen van de deksel (stok + plaat) er 8 kakkerlakken alle kanten opschieten gaat mij dat ook te ver. Ik durfde die nacht niet meer naar de wc..
Het vervolg van de route was ook goede weg en fysiek daarom ondanks de hitte (Nog steeds rond de 35 graden. Ik heb nog nooit zoveel gezweet als op deze reis!) goed te doen. Wel heftig waren de vele mensen overal langs de weg. De meerderheid is natuurlijk heel aardig, maar inmiddels hebben we het er wel een beetje moeilijk mee dat er zoveel mensen zijn die allemaal iets van je willen. De volwassenen maken graag een praatje en meestal
gaan die gesprekken zo: "How are you? Fine, and you? Fine, and you?
Fine (dat zei ik net). Het lijkt erop dat veel mensen geen 'fine'
zonder 'and you' in hun vocabulaire hebben, komisch. De kinderen zijn
heel brutaal en schreeuwen ons veel na met "Gimmie Money! Gimmie
Sweets!". Op de route kwamen we langs Liwonde N.P. en daar hebben we onze eerste game drive gedaan (op zoek naar dieren met een 4WD). Dat was echt heel cool, aangezien alle beestjes (apen, gazelles, bushbucks & pumba's) door elkaar overal om ons heen liepen. Midden tussen de olifantensporen (omgetrapte bomen + poep) kreeg de jeep nog pech. De vering was gebroken.. Het lukte dit een soort van te fixen en met nog 2 extra tussenstops haalden we het ratelend naar de uitgang.
[197 km verhard]

6. 'Ysjes, spierpijn en waterfilters'
[6/3 - 11/3 Zomba]

Zondag kwamen we aan in Zomba en hebben we ons vermaakt met chillen (wie is de mol finale kijken; Internet is hier echt zo verrassend goed soms!) en lekkere chocolade en ijsjes van de supermarkt. Stiekem moeten we toegeven dat we eerst de supermarkt hebben gezocht en vervolgens het guest house ernaast hebben uitgekozen. Dinsdag gingen we het zomba plateau op (met een taxi 1000 meter omhoog) om te wandelen. Hele vette uitzichten, mooie watervalletjes en veel kleine paadjes. Gelukkig hadden we onze vriend GPS, maar helaas klopten niet alle paden en dus hebben we redelijk wat rondgedoold.. Avontuurlijk en gaaf op het moment zelf, maar helaas door de 10 uur wandelen wel mega spierpijn de dag erna (JD had natuurlijk weer nergens last van). Na nog 1 rustdagje was nu toch echt de tijd gekomen om aan het Malawi Water Project te gaan beginnen. We hadden dit zo lang mogelijk uitgesteld, omdat de testing kits (die wij zouden gebruiken om de kwaliteit van water in waterfilters te testen) nog steeds niet waren aangekomen. De afgelopen twee dagen hebben we de kans gekregen 'in the field' heel veel gepassioneerde mensen te ontmoeten en allerlei onderdelen van het project te zien: de biosandfilters zelf, de fabriek en de zandanalyse. Levison, projectleider hier en een ongelooflijk lieve man, heeft ons 2 dagen rondgeleid. Heel bijzonder om op zo'n andere manier dingen van Malawi te zien en te leren. (Voor de geïnteresseerden: www.malawiwaterproject.com) Helaas zijn vandaag de kits nog steeds niet aangekomen en hebben we besloten dat voor ons, na 2 extra weken in Malawi, de tijd rijp is om te gaan. We kijken erg uit naar Zambia en alle komende avonturen!

Heel veel liefs & knuffels,
Your married couple ;)

Ps. Aantal lekkee banden Malawi:5 + foto's staan weer op de Facebook van JD