Zambia

Heeuj allemaal,

Deze blog moet ik even beginnen met een huishoudelijke mededeling: ik ben namelijk JD en niet Ellen, die gaat het 2e deel schrijven. Dus ik mag nu zelfs beginnen :D Maargoed verder weinig verschil ten opzichte van vorige keer. Leuk in ieder geval dat je (weer) de moeite neemt om onze verhaaltjes te lezen, hopelijk is het een beetje vermakelijk.

1. 'Zambia het beloofde land?'
15/03-18/03 Chipata + South Luangwa National Park
Aantal km gefietst: 20 km (verhard)

Als we terugkijken op Malawi doen we dit met een grote lach op ons gezicht en met veel hele mooie herinneringen. Desondanks waren we toch ook wel echt toe aan een nieuw land en keken we stiekem de laatste dagen al wel uit naar Zambia. Het land waar de regen zou stoppen, minder mensen zouden zijn en we eindelijk olifanten zouden gaan zien. Of dit allemaal werkelijkheid zou worden wordt vanzelf duidelijk. In ieder geval viel wel meteen vanaf de grens op dat er minder mensen zijn. Nog steeds niet heel dunbevolkt op onze route, maar we hebben zowaar pauzes zonder groepen mensen om ons heen (en ook nog met). Maargoed wat hebben we gedaan? Eerst zijn we vanuit de stad Chipata naar het South Luangwa National Park gegaan. Om onszelf even luxe te gunnen met de taxi, conclusie: fietsen blijft toch onze voorkeur. Door het national park hebben we een hele game drive gedaan waarvan 2 uur in het donker waren. Heel bijzonder zo in het donker en jawel, een heleboel olifanten gezien! Zo tijdens het toerist-uithangen hebben we ook eens nagedacht over wat voor een fietsers we nou eigenlijk zijn. Antwoord op deze vraag die jullie jezelf in NL waarschijnlijk weinig stellen: we zijn geen afvaltvreters en rijden het liefst onverhard waarbij we genieten van kamperen, maar onszelf de moeite van het tent opzetten besparen als er ergens een soort bed te vinden is. Als het regent maken we het onszelf tegenwoordig niet moeilijker dan nodig en nemen we toch asfalt als dat kan. Kleine spoiler alert: in Zambia hebben we redelijk wat asfalt gereden. Het regenseizoen is wat later op gang gekomen dit jaar, dus hebben we de eer nog de nodige liters regenwater mee te pakken. Dan zijn nu de verwachtingen over Zambia beantwoord en kunnen we door naar het volgende hoofdstukje. Dit begint na weer een zeer slome taxirit (taxi's stoppen overal om even met neven, ooms en klasgenootjes te kletsen).

2. 'Veel regen, meer lekke banden, meeste kilometers.'
19/03-25/03 Chipata - Lusaka
Aantal km gefietst: 90 km onverhard + 513 km verhard

Tijd voor het eerste echte stuk fietsen in Zambia: van Chipata over de Great East Road naar de hoofdstad Lusaka. Behalve dat wij natuurlijk geen zin hadden om dit allemaal over de grote weg te doen. Gelukkig was het de eerste dag nog droog en hebben we 80 km asfalt kunnen omzeilen door een hele mooie onverharde detour te doen, zonder auto's en met minder maar allemaal lieve lachende mensen. Hier voelden we weer hoe leuk we het fietsen vinden en dat we absoluut niet zouden willen ruilen met de mensen die ons in een busje of 4WD voorbij scheuren. Deze euforie kon natuurlijk niet eeuwig blijven en tijdens de regenachtige dagen die volgden wensten we soms het tegenovergestelde. Ook de dag beginnen met het opruimen van de natte modderige tent blijft geen favoriet. Maar voor het allemaal heel negatief gaat klinken, we waren wel heel blij om te merken dat we behalve kleine afstanden door de modder ploeteren ook lange afstanden kunnen afleggen. 600 km in 7 dagen terwijl de weg zeker niet alle dagen vlak was (op de helft ligt de Luangwa rivier omringd door pittige heuvels). We zagen deze route ook een beetje als training voor de woestijn in Namibië, omdat we nog nergens zoveel verharde weg achter elkaar hebben gereden. Dit in tegenstelling tot de eerste medefietsers die we tegenkwamen, een Deen en Spanjaard die alleen over de hele wereld fietsen en dagelijks meer dan 100 km over vooral asfalt afleggen. Wij vonden nu zoveel asfalt al wel saai worden en kwamen de dagen en kilometers door met muziek en cabaretiers luisteren. Hoewel ook de kids voor een leuke afleiding zorgden door met zijn allen naar ons toe te komen rennen, luid schreeuwend 'how are you, how are you, how are you?!'. 'Eeuh, fine, fine, fine, ask your friend, fine, bye'. Dat ging dan door tot we ver weg waren en de stemmen in de verte hoorden vervagen. Veel leuker dan de gimmiemoney-kindjes. Het landschap was niet heel spannend afgezien van de dagen voor en na de heuvels. Deze waren niet heel heftig en verder zagen we vooral veel maïsvelden. Verder was slapen, water en eten onderweg weer geen probleem. Genoeg waterpompen, tentjes met Nshima (we eten hier bijna niks anders neer, niet onze keuze) en kleine guesthouses of anders genoeg ruimte bij de chief van een klein dorpje om ons tentje op te zetten. Naast de lichte eentonigheid verder nog last van de zadelpijn, maar als dat het ergste is geldt zoals een dronken chief een hele avond bleef herhalen: 'There is no problem!'

3. 'Niet fietsen, maar fixen.. en olifanten!'
26/03-07/04 Lusaka + kanotocht
0 km gefietst

Toen we de zevende dag ongewassen en in onze fietskleren Lusaka (de hoofdstad) binnen kwamen rijden stond ons daar de grootste cultuurshock van de reis te wachten: opeens stonden we in een enorme mall met al het eten voor handen dat we maar wilden en daartussen allemaal helemaal netjes en modern aangeklede mensen. Echt bizar om te zien, zo na 3 maanden weer even terug in de westerse wereld. Gelukkig merkten we snel weer dat we in Afrika waren toen we op zoek gingen naar fietsonderdelen en ons pakketje dat Gerda vanuit NL had opgestuurd. Het eerste was er soms wel, maar dan net niet de juiste maat, het tweede onvindbaar (na zo'n 40 dagen lijkt het nu in Zambia te zijn, dus hopen we het hier nog te ontvangen). Na een paar dagen klussen aan de fietsen (spaken, banden en vooral bagagedragers) verlieten we per bus onze camping in Lusaka voor misschien wel de gaafste trip tot nu toe. We gingen vanuit Chirundu 3 dagen kanoën op de zambezi rivier tussen Zambia en Zimbabwe met aan beide kanten een national park. Omdat Ellen op de dag van vertrek ziek was sloten we op dag 2 aan bij 2 aardige Duitse jongens. Die dag voeren we (met zijn 2en in de kano en de Duitsers en gids CB in 2 kano's; alledrie bepakt met eten, water en tenten) tussen de nijlpaarden en krokodillen naar een eilandje waar we onze eerst nacht zouden doorbrengen. Na een duik in de rivier (er waren geen krokodillen in de buurt) en het spotten van een olifant op ons eigen eilandje besloten we zonder tent te slapen onder de sterren. We is in deze de 4 mannen, Ellen besloot toch in de tent te gaan liggen. Tassen, kano's en krukjes voelden wel als fantastische bescherming tegen olifanten, nijlpaarden en krokodillen maar het idee van slangen werd haar toch een beetje te heftig. De 2e dag begon met het afzetten van onze nieuwe Duitse vrienden aan de overkant van de rivier, omdat 1 van hen vrij ziek was geworden (nogal spannend toen hij met zijn hoofd boven het water hing #krokodillen). Hierna begon echter voor ons het vetste deel van de tocht en niet alleen omdat het vanaf hier een privetour was. We zagen ontzettend veel olifanten van heel dichtbij! Met de kano kwamen we echt tot 5 meter afstand van olifanten die in het water stonden en ons nauwlettend in de gaten hielden. Terwijl we naar ze toe dreven keken we af en toe angstig naar gids CB of het zo dichtbij allemaal nog steeds goed ging. Ook de siësta- en kampeerspot waren tussen de olifanten. Tijdens het opzetten van het kamp kwam er zelf even eentje naar ons toegelopen om polshoogte te nemen. Gelukkig besloot hij enkele meters voor ons kamp toch met een bochtje om ons heen te gaan. Wel even spannend. Toen we aan de gids vroegen of hij bang was luidde zijn geruststellende antwoord: 'Hmm, I was working on plan B' 'What was plan B?' 'Same as plan A; dit very still and hope it passes'. Leuk detail is trouwens dat gidsen in Zambia geen wapen mogen dragen (dit in tegenstelling tot Zimbabwe, waar onze gids ook werkt). CB had dus slechts zijn mes en ervaring om ons een veilig gevoel te geven. Dit werkte ook wel, zelfs nadat we die avond hoorden over de incidenten die zo'n 2 keer per seizoen met nijlpaarden plaatsvinden en we de volgende dag tussen 50 nijlpaarden door slalomden. Echt zo ongelooflijk bijzonder om zo in een kanootje tussen al die beesten door te varen. Na nog een laatste paar olifanten te zien op de kant (waar wij dan ook even aanlegden en vanaf land gingen kijken) gingen we de volgende dag weer terug naar Lusaka. Helaas bleek dat Ellens ziek zijn alleen even was uitgesteld en begon die hier weer toe te slaan. Samen met het wachten op onze reserveonderdelen in het pakketje was fit wel een goede reden om wat langer bij te komen in Lusaka. Hier hebben we ook een doktersbezoekje meegemaakt, waarbij de verpleegsters met de woorden 'Sorry, sorry, sorry, sorry, very painfull drug, sorry, sorry' haar medicijnen gaven. Dit alles zorgde ervoor dat we wel 2 weken niet fietsten en we dus echt weer stonden te trappelen om door te gaan.

4. 'I consider myself not a cyclist who travels but a traveller who cycles' - Heinrich
08/04-15/04 Lusaka-Livingstone
Gefietst: 435 km verhard+112 km onverhard

Door de lange break op de helft van onze reis voelde het een beetje als nieuw begin van de tweede 3 maanden. We hebben de stuurtas en gps verplaatst van JD's fiets naar die van mij en de GoPro (voor de oudere lezers: dit is een camera op de fiets gemonteerd) is nu juist in de handen van JD. Maar de rollen waren op nog meer vlakken omgedraaid. Na 50 km (overwegend dalen) bereikten we Kafue en zei JD dat hij wel wilde stoppen, terwijl ik wel door wilde. Heel bizar want dat hadden we in de eerste 3 maanden nog nooit meegemaakt. Eigenli ik had ik toen dus ook al kunnen weten dat er iets mis was, maar 1 regenachtige dag ging het nog goed waarna JD ziektes werd. Lastig omdat we heel graag van de grote weg (met veel auto's!) af wilden. Ondanks de regen en JD's zwakte besloten we het risico te nemen en twee van de meest fantastische fietsdagen volgden. Ik, als nieuwe navigator, leidde ons door soort doolhof van smalle paadjes met afwisselend zand, dirt en gras. Het voelde echt alsof we helemaal weg waren of zoals een vouwtje aan wie de weg vroegen het omschreef: 'you are lost' 'no, we are not lost we like to do a detour' 'no, you're lost'. Gelukkig voelde JD zich oke en kon hij er ook heel erg van genieten. Met enige moeite hebben we die avond een plekje gevonden om wild te kamperen. Dit is nog lastiger dan je denkt aangezien er best wel wat voorwaarden zijn: 1. Geen hoog gras (slangen!) 2. Wel begroeiing, maar ook niet te veel 3. Geen mensen. Uiteindelijk zijn we zo snel als we konden succesvol en ongezien met onze fietsen de bosjes ingedoken. De drie dagen, 162 km detour ten westen van Mazabuka naar Choma was echt top met de liefste mensen van Zambia. Helaas werd JD op de derde dag wel echt ziek en haalde met moeite de lataste 30 km naar Choma door achter mij te fietsen en alleen maar naar mijn achterwiel te staren. Daar hadden we weer een interessante ervaring met een bijzondere dokter die van alles brabbelde waarvan we maar een kwart verstonden, maar uiteindelijk kwam JD er met een injectie in de billen en wat antibioticapilletjes weer goed bovenop. We konden de weg vervolgen en kunnne daarmee bijna (op 60 km na tot de grens, die we sowieso gaan fietsen) met trots zeggen dat we heel Zambia hebben gefietst! Onderweg zagen we opnieuw medefietsers, zelfs heel veel. De tour d'Afrique, een georganiseerde fietstocht van Cairo naar Kaapstad passeerde ons op dag 2. Ze rijden zonder bagage en op racefietsen, dus een aantal 'jonge racers' scheurden ons voorbij. We hoorden later van de gezellige gepensioneerden, die ook tot de groep behoren, dat voor de snelsten het ontbijt om 5 uur klaar staat en ze vervolgens van half 6 tot 11 uur zo'n 150 km rijden. Geen tijd om te stoppen om een praatje met ons te maken dus ;). Heinrich (quote titel) was de langzaamste en begon altijd na de lunch om de helft van de afstand af te leggen. Daarnaast zagen we ook een stelletje fietsen, die op dezelfde backpackersplek zaten als wij nu en waarmee we dus volop ervaringen konden uitwisselen. Zij fietsen vanaf Engelen naar Kaapstad en vergeleken met hen voelen wij ons dus echte broekjes.

5. 'Victoria Falls en nog meer vallen'
16/04-20/04 Livingstone
0 km gefietst

'Jaaa, we zijn er; hier zijn de Victoria Falls!' is wat er door mijn hoofd ging toen we Livingstone binnenreden. Naar dit hoogtepunt hadden we heel lang heel erg uitgekeken en het was nog 10 keer mooier dan gedacht. In het National Park aan de Zambia kant lopen 4 paden, die je leiden naar een uitzicht van veraf, onderaan, bovenaan en heel dichtbij. In deze volgorde hebben wij de paden gelopen en genoten van het zicht dat steeds spectaculairder werd. De laatste track 'Knife Bridge' liep langs de watervallen op zo'n 50 meter afstand. Door de enorme kracht van het water volgde een stortdouche met nevel van de Victoria Falls. Ongelooflijk vet om het zo te voelen en naar alle mensen te lachen die net als wij drijfnat waren. Een stralende regenboog (maakt een vol rondje) en de wind die het zicht af en toe prachtig opentrok maakte het geheel compleet. Als 2 blije kindjes hebben we daar in de regen een paar rondjes gerend waarna we ons uiteindelijk met enige moeite hebben kunnen losrukken van dit wereldwonder. Klein detail: eerder die dag hadden we nog een beetje ruzie, omdat JD wel heel veel over randjes wil klimmen. Ik vind dit ook top, maar zoals sommigen van jullie vast niet zal verbazen liggen JD's grenzen nog wel net even anders dan bij de gemiddelde mens. Over grenzen gesproken, we zijn 2 dagen later terug gegaan om te bungeejump en van de brug tussen Zambia en Zimbabwe! Een heel onnatuurlijk gevoel om je in het diepe te storten en een vrije val van 111 meter te maken. Ik ben stiekem best een beetje trots dat ik durfde. Als bonus konden we nog een keer de watervallen vanaf de brug zien. Naast de Victoria Falls zijn we hier aan het relaxen op een heerlijk plekje met zwembad, open keuken (zelf eten koken na alle Nshima!) en voor het eerst goede wifi. Natuurlijk moesten ook de fietsen weer even opgeknapt worden. Tijdens de laatste detour net voor Livingstone is namelijk een schroef afgebroken van mijn voor bagagerek. JD heeft daardoor met backpack een lekker stukje gefietst, zodat mijn voortas achterop kon. Hier in Livingstone hoopten we een boortje te vinden om het eruit te krijgen, maar dit werd een lasser die voor het gemak mijn hele voorvork in de fik zette en vervolgens de elektricsche zaag erbij pakte. Heftig om mijn lieve fietsje zo te zien, maar gelukkig lijkt het nu met een nieuw onderdeel gefixed te zijn. Op naar Botswana en Ebel:)

Ps. Als het goed is gaan we vanavond het pakket ontvangen!

Tot slot nog een paar leuke quotes waar we hier bijna gewend aan raken:
'She is your mother?'- Dronken man die denkt dat Ellen moeder JD is
'I like your sister!' 'She is not my siste!' 'Yes yes, you look the same!'-Mensen denken verrassend vaak dat we broer zus zijn
'Aaah it's too far, I can never do that'-reactie als we vertellen waar we heen fietsen

Veel liefs en foto's weer op JD zijn Facebook